21 Temmuz...'' İyi ki Doğdun Anne'ciğim ''

Zaman geçmek bilmiyordu. Artık bir an önce olsun bitsin istiyordum. Beklemek daha çok gerginliğe sebep oluyordu. Sonunda hastaneden telefon geldi. '' - Ameliyat malzemeleriniz hazırlandı ve tarih belli oldu. 20 Temmuzda yatışınız yapılacak 21 Temmuz da ameliyat gerçekleşecek '' Annem bu konuşmaları olduğu gibi bana aktardı. Şaşırmıştım. '' - 21 Temmuz mu ? '' Yine gözlerim doldu. Annem bana ben ona şaşkınlıkla bakıyorduk. Neden mi ? Çünkü 21 Temmuz benim doğum günümdü ! Doğum günümde ameliyat masasında olacaktım! Ameliyatın bu tarihe denk gelmesi nasıl bir tesadüftü ? Halbuki farklı planlarım vardı. Ama yine yapılacak bir şey yoktu, çünkü herşey hazırlanmıştı. 20 Temmuz da yatış yapıldı. Hastanede zaman tamamen durmuştu ! Keşke evde olsaydım ve sabah direk ameliyata gelebilseydim. Ama hastanede yatmam gerekiyordu.Yarına hazırlık için yine tahliller yapılacaktı.Benim şuanda evde olmam yarına doğum günü hazırlığı yapıyor olmam gerekiyordu.Bu nasıl bir tesadüftü hala anlam veremiyordum. O gün sabaha kadar uyuyamadım. O zaman ki korkuyu,endişeyi anlatamam. Sürekli ağlayan bir çocuk düşünün. Çok büyük bir ameliyat geçirecektim o nedenle korkuya engel olamıyordum. 21 Temmuz...Gün ışıdı...Dışarıdan sedyenin tekerlek sesleri geliyordu. '' - Anne,beni almaya geliyorlar biliyorum.Buraya doğru geliyorlar! '' kapı açıldı ve söylediğim gibi oldu. '' - Üzerinde ki herşeyi çıkart ve bu yeşil kıyafeti giy Erdinç,ardından sedyeye uzan seni ameliyathaneye götüreceğiz '' Yüzüm pancar gibi,kalp atışlarım tenimden gözüküyor.Yaş durmuyor.Dediklerini yapıyorum.Annem sedyenin başucunda arkadan hızlı hızlı yürüyor. '' - Anneciğim biz buradayız,seni bekleyeceğiz,bol bol dua oku,kapıdan ayrılmayacağım,hep dua edeceğim.Buradayım annem,herşey güzel olacak,çıkacaksın anneciğim.Korkma kuzum benim.Buradayız! '' Ben artık konuşamıyordum ağlamaktan.Sadece '' - korkuyorum anne,dua et,çok korkuyorum '' diyebildim.Artık annem kendini tutmakta zorlanıyordu,sesi titreyerek '' - İyi ki doğdun anneciğim '' dedi ve beni içeriye aldılar. Artık annem bedenen yanımda değil duları yanımdaydı! Ameliyathanenin bekleme odasına alındım.Benden başka bir çok hasta bekliyordu sırasını. Soğuk ve ilaç kokan bir yerdi. Deli gibi ,boş boş bakıyordum etrafa. Tam bir kurbanlık koyun gibiydim. Kimseyi tanımıyorum. Herkes yabancı. Bir an Serdar Bey i yanıma doğru gelirken gördüm. O an  ki mutluluk tarif edilemezdi. Tanıdığım bir insanı gördüm! Güvendeydim. '' - Erdinç nasılsın ? hazır mısın ? Birazdan alacağız seni.Ekip tamam herşey hazır. Korkularını azaltmaya çalış.Acı duymayacaksın,çünkü uyuyacaksın.Hadi bakalım ben geçiyorum ameliyat odasına'' dedi ve gitti. Biraz rahatlamıştım ama ağıt devam ediyordu.10dk sonra beni almaya geldiler.Yine sedyenin tekerlek sesleri! Ameliyat olacağım odaya girdim sonunda...Kocaman ışıkların altında bir yatak,buz gibi ve makinaların bip...bip..bip..sesleri.Sedyeden ameliyat masasına geçtim. Artık kendimi tamamen bırakmıştım. Titremeye,bağırarak ağlamaya başlamıştım. Serdar Bey '' Ben buradayım Erdinç,sakin ol,sakin ol '' diyordu.Vücuduma cihazların parçalarını bağladılar.Göğüse,kola,parmağa.Gittikçe korku artıyordu. Sadece '' bayıltın beni ne olur dayanamıyorum,uyumak istiyorum bir an önce '' diyebildim. O sırada anestezi doktorunun elimin üzerine takılı olan intiraketten ilaç verdiğini gördüm. Serdar Bey baş ucumdaydı.Bir an kulaklarım çınlamaya başladı '' - Erdinç 10 a kadar say,uyumaya başlıyorsun '' sesler gittikçe uzaklaşıyordu,bayılmaya başlıyordum.Serdar Bey'e dönüp '' Bugün benim doğum günümdü '' dedim ve uykuya geçtim...