 |
| 25.12.2019 |
Aslında amputasyon öncesi ve sonrasında yaşanılan o kadar çok olay var ki...Benim yaşadıklarım farklı ailemin yaşadığı duygular farklı...
Bu sefer, ameliyatımdan yaklaşık 1.5 ay sonrası öğrendiğim bir olayı yazmak istedim.
Ebeveyn olmak zordur. Her ne kadar bu duyguyu yaşamadığım için bilmesem de annemin neler yaşadığını hissedebiliyorum aslında. Hayatım boyunca da belki bu yaşanılanlardan ötürü mü bilmiyorum ama ebeveyn sorumluluğunu alabilecek güçte kendimi hissetmedim.
Ampute ameliyatları normal şartlarda 2 saat kadar süren operasyonlardır. Benim ameliyatım 6 saat sürmüş. Bacakta bulunan protez kemiğin çıkarılması ve zarar gören kemiğin onarılması, bunun sonrasında ampute işleminin gerçekleşmesi oldukça zaman almış. elbette ben baygın olduğum için ameliyat esnasında annemin yaşadığı stresi bilmiyor sadece tahmin ediyordum. Sonrasında da bu konuyu hiç konuşmamıştık.
Eve çıkmıştım artık. Ameliyat gerçekleşmişti. Geçmiş olsun ziyaretleri vs zaman geçiyordu. Yaklaşık 1.5 ay geçmişti operasyonu üzerinden . Annem , ben ve yakınımız otururken konu konuyu açtı ve
- Anne, ben ameliyattayken sen ne yaptın ? diye sordum.
Annem bir an durdu.
- Dua ettim, senin çıkmanı bekledim, dedi
Nerede bekledin? , Ne yapıyordun? Nasıl geçti zaman? vs gibi sorular soruyordum.
Sonrasında anlatmaya başladı;
- Ameliyattan çok geç çıktın. Saatler geçmek bilmiyordu. Sürekli merak ve telaş içerisindeydim .Bir aşağıya iniyor bir yukarıya çıkıyordum. En sonunda odada beklemeye karar verdim. Çıktığın anda yanında olmak istiyordum.3 saat geçmişti. Hemşirenin yanına durumunu sormaya gittim. Ameliyathanede olduğunu henüz ameliyatın bitmediğini, protezi çıkarmaya çalıştıklarını öğrendiğini söyledi. Sürekli dua ediyordum. Ameliyatın uzun sürmesi beni,bizi çok germişti. Odaya geçtim ve seni beklemeye devam ettim.4 saat geçmişti. Hemşire odaya girdi ve ;
- Erdinc'in protezini çıkarabilmişler. Süre bu nedenle uzamış. Bacağı, gövdeden ayırmışlar. Birkaç saate ameliyattan çıkar, dedi.
- Anne, peki ne yaptın o an?
(annem sustu ve konuya yakınımız devam etti)
- Erdinç, annen, bildiği halde, bacağını bedeninden ayırdıklarını öğrenince o an dizlerini dövmeye ve ağlamaya, feryat etmeye başladı...
Anneme baktım, gözleri dolmuştu. O an ki yaşadığı acıyı o kadar derinden hissediyordum ki...Evlat dedim ne zormuş... O da biliyordu ameliyattan çıkınca bacağımın olmayacağını ama o an operasyonun gerçekleşmesini duymak, yıkmıştı onu. Bu nasıl derin bir acıydı? İçimden o an sadece ''iyi ki evladım yok '' dedim.
Anneme başımı çevirdim;
- ''Anne.....'' dedim
- Çok ağladım, o an bunu duyunca kendimi nereye atacağımı ne yapacağımı bilemedim. Sadece dizlerime vurdum. Bağıra bağıra ağladım. Koltukta oturuyordum. Ağlayarak dövünüp durdum. Tüm koridorda sesim yankılanıyordu...
Kanım çekilmişti. Film gibiydi. Bir annenin dramını dinliyordum. Sanki olayları yaşayan ben değildim. Anneme o kadar üzüldüm ki...Yaşadığı o dakikalar resmen gözlerimin önüne geldi ve yüreğim sızladı. Karşımda duran annem, evladı için çok gözyaşı dökmüştü. O hep evladının yanında olmuştu.13 ameliyatında da saatlerce beklemişti. 6 ay kemoterapi tedavisi boyunca başucundaydı. Her tahlil tetkik yapıldığında yanıbaşındaydı. Evladını sedyede taşımış, tekerlekli sandalyede sürmüş, onun hep iyi olması için yanında olmuştu. Ne büyük acılardı bunlar...En sonunda evladının bir parçasının gitmesine dövünmüştü, feryat etmişti...
Anne olmak çok zormuş... Ebeveyn olmak çok zormuş...Ben bunu annemde gördüm, yaşadım ,hissettim...
ve annem çok şükür ki hala yanımda...
Annem , nefes aldığım, yaşadığım için şükrediyor.
Biz onunla birlikte çok savaştık, çok gözyaşı döktük, çok emek verdik. Biz hep ''biz'' olduk. Ben anneme ne yapsam hakkını ödeyemem...
Allah tüm annelere güç, kuvvet ve sabır versin. Hiçbir ebeveyn evladı ile imtihan olmasın ve hiçbir evladı da annesiz bırakmasın.
Amin.
İnstagram : @erdincyumusak
Facebook : Erdinç Yumuşak
E-mail : erdincyumusak@gmail.com
