Ameliyat olalı 5 gün olmuştu.
Hastahanede yorucu bir süreç geçirmiştim ama ameliyat sonrası daha rahattım. Vücudumda yabancı bir madde olmadığı için sanki daha çabuk iyileşiyordum. Tüm kan değerlerim normale dönmüştü. Yaramda sorun yoktu. Vücudumda ki hortumlar çekilmişti. Taburcu olabileceğimi düşünüyordum. Doktorum rütun ziyaretime geldi ve ,
- Erdinç her şey yolunda, seni bugün taburcu edeceğiz.
diyerek içime su serpti.
Ameliyat sonrası sadece 4 gün kalmış oluyordum hastahanede. Bu bana çok tuhaf geliyordu. Bacağım kesilmişti ama iyileşmiştim.
Tüm işlemler yapıldı ve eve doğru gitme hazırlıkları başladı. Tekerlekli sandalyeye oturup, bacağıma battaniye tarzı bir şey örttüm. İlk defa oksijene ve insanlara kavuşacaktım , heyecanlıydım. Arkadaşım gelmişti beni hastaneden almaya. Arabaya binmeye bile heyecanlıydım. Yeni bedenimle her şeyi ilk defa deneyimleyecektim.
Fanusdan çıkmış gibiydim. Tekerlekli sandalyede çıkışa doğru giderken sağa sola bakıp duruyordum. Sanki ne olduğunu anlamaya çalışırcasına , etrafıma bakınıyordum. Ne olmuştu? Yaşadığım kaygı,stres,üzüntü,acı zihnimi tuhaflaştırmıştı. Sanki her şey çok çabuk ilerliyordu. Bir anda hastaneye yattım ve bir baktım bacağım yoktu. Aslında hiçbir şey bu kadar kısa ve basit olmamıştı. Çok fazla yorgundum. Hastane çıkışına gelene kadar bu düşünceler dolanıyordu kafamda. Çıkışa geldik ve yağmur yağıyordu. Çıkış kapısının önünde bekliyor, esintinin yüzüme vurmasını hissediyordum. Mis gibi bir hava geliyordu. İnsanlar ıslanmamak için koşturuyordu. Derin derin nefes alıyordum. Yüzüme doğru gelen havanın tadını çıkarıyordum.
Arkadaşım gelmişti. Arabaya bindim. Kendimi tuhaf hissediyordum. İlk defa tek bacakla arabaya binmiştim. Arabaya binmek için elimle tutup kaldıracağım bir bacağım yoktu. Başımı öne eğip olmayan bacağıma baktım. Ön koltukta oturuyordum. Bana her şey çok garip geliyordu. Benim bir bacağım yoktu...
Yol boyunca sağa sola bakıp durdum. Sürekli gördüğüm yolları sanki ilk kez görüyordum. Arabadayken yine zihnim gitmişti. Hep aynı şeyi düşünüyordum. Bana ne oldu?
Eve gelmiştik. Kendi başıma arabaya binip kendi başıma inebiliyor, kendi başıma değneklerle yürüyebiliyordum. Asansörde ayna vardı. Ben aynaya bakmaya hazır değildim ve başım öne eğik bir şekilde asansöre bindim. Evimin kapısının önüne gelmiştim. Yıllardır evime girip çıkmışken bu sefer sanki ilk kez girecektim. İçeriye girip her zaman oturduğum koltuğuma oturdum. Artık evimdeydim! Duvarlara , eşyalara bakıyordum. evet burası benim evim ve hastahaneden kurtulmuştum. Koltuğa uzandığımda kesilen bacağımın koltuğa değmediğini ve bacağımın olmadığını fark ettim. İşte o an uyanmıştım sanki...Birden bağıra bağıra ağlamaya başladım. Benim bacağım artık yoktu. eskiden koltuğa uzandığımda, koltuğa değen bir bacağım yoktu. Ben ameliyat olmuştum ve bacağımı kesmişlerdi. Dakikalarca ağladım. Annem ve abim hiç seslerini çıkarmadılar, sadece beklediler. Ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Farkında olmak bazen güzel bir duygu değildi, bunu anlamıştım...
Sakinleşmiştim. Oturur pozisyona geçtim. Derin nefes almaya başladım. Annemle abime dönüp,
- ''Ben her şeyi sil baştan yaşayacağım. Bunlar olağan şeyler. Her yaşadığım durum ilk olacağı için zamanla alışacağım.'' dedim.
Odamı, yatağımı çok özlemiştim. Odamda da bir boy aynası vardı. Akşam uyumak için yatağıma geçtiğimde yine başım öne eğik odama girdim fakat annem boy aynasını ters çevirmişti. Oradan geçerken kendimi görebileceğimi önceden düşünmüştü. Aynayı fark ettim fakat o an hiçbir şey söylemedim. Yatağıma uzandım. Yorganıma sarıldım. Sol cağıma yorgan değmiyordu. O an yine bacağımın olmadığını fark ettim. Bu sefer daha sakindim. Fantom ağrım devam ediyordu. Olmayan bacağımı yatağın içinde hissetmeye başlamıştım. Tamamen uyuşuk bir bacak düşünün ve bu bacakta karıncalanma olduğunu hissedin ayrıca ayak parmaklarınıza , ayak bileğinize bu esnada iğne batırıldığını bu iğne batırmanın kaval kemiği kısmına kadar uzandığını tahmin edin. İşte fantom ağrısı böyle bir hissiyattı. Ağrıyı hissederekten gözlerim kapanmış, uyumuştum. Evimde olmanın verdiği huzur ile geceyi karşılamış, uyandığımda gözümü odamda açacağım düşüncesiyle rüya alemine dalmıştım...
instagram : erdincyumusak
(bir sonraki yazım da artık tek bacakla nasıl yaşama alışmaya çalıştığımdan bahsedeceğim)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder